اين نوشته ي پايين رو تو نوشته هاي گذشته ام پيدا كردم ديدم بهتره براتون تو وبلاگم بزارم:

سلام مهربان من . دلم برايت تنگ شده است . چقدر ؟ نمي دانم. فقط مي دانم كه تحمل دوريت كمي برايم سخت شده است.شايد به اين خاطر است كه هر روز صدايت را مي شنوم و براي ديدنت مشتاق تر مي شوم . نمي دانم .. گاهي احساس مي كنم توي ذهنم هيچ چيز نيست .. پر از خاليست.

هستي من چه چيز قرار است اتفاق بيوفتد من گاهي از اين ندانستن ها احساس خستگي مي كنم دلم    مي خواهد فرار كنم .. مي خواهم به يك جاي دور برم .. دور از اين همه هياهو .. جايي كه فقط من باشم .. خدا باشد و اگر دلت مي خواهد تو . آنجا ديگر از هيچ چيز نمي ترسم .. برايم مهم نيست كه كسي رازم را بفهمد آنجا ديگر آخر دنياس.

دنياي كوچك من كه از افراد كمي تشكيل شده است . متاسفم عزيزم حرفهايم خيلي پراكنده هستند ولي باور كن نمي دانم چرا هر وقت انگشتانم دكمه هاي كيبورد را لمس مي كند حرفهايم به بيراهه مي روند مثل اينكه نداني از كجا بايد براي بيان حرفهايت آغاز كني . جمله اي را به تازگي خوانده ام : ديروز وقتي فرياد زدي دوستت دارم .. گفتم نمي شنوم بلند تر بگو و امروز وقتي به آرامي گفتي دوستم نداري گفتم يواش تر چرا فرياد مي زني؟ جمله ي تلخيست .. دل آدم مي لرزد .. فرو مي ريزد.

عشق من بايد به تو بگويم من نمي توانم تحمل كنم .. اگر روزي من و تو هم به اين نقطه برسيم من آرزوي مرگ خواهم كرد .تصور اينكه روزي بايد تورا به كسي ديگر بسپارم و تقديمت كنم به كسي ديگر كه تو دوستش داري مرا به مرز جنون مي كشاند .

مي ترسم ! خيلي مي ترسم ! ديگر از صبر كردن .. تحمل كردن .. حرف نزدن .. سكوت .. شرم و خيلي چيز هاي ديگر خسته شدم از اينكه اگر هر روز صدايم را بشنوي برايت تكراري شوم از اينكه فكر كنم ممكن است حرفهاي زيبايت آزمايشي باشد براي من خسته شدم .. اي كاش همه چيزها واقعي بود .. اي كاش مي توانستم صداقت تورا در حرفهايت بسنجم . با اين حال دوستت دارم به اندازه ي همه ي قطره هاي باران ...به اندازه ي تمام دنيا . عزيزم مي بيني هنوز هم دوستت دارم بعد از اين همه بي وفايي . .! . دوست داشتني ترين موجود زندگيم مراقب خودت باش و مطمئن باش هر كجا كه باشي توي اين دنياي بزرگ يك نفر هست كه قلبش پر از عشق به تو ست و فقط و فقط به تو فكر مي کند...